میهمان ناخوانده

در سفر اخیر بوش به عراق، یک خبرنگار عراقی کفش های خود را به سمت بوش و مالکی که در یک کنفرانس خبری در کنار هم قرار داشتند، پرتاب کرده و او را «سگ» خطاب کرده است. اگر به زمان حکومت صدام حسین بر عراق برگردیم، هیچگاه خبرنگاری به خود جرات نمی داد تا با همه ظلم ها و جنایت هایی که دیکتاتور بر عراق روا می داشت، کوچکترین اعتراضی کند و در چشم ناظر خارجی شاید همین صحنه نشانه ای از آزادی بیان در کشوری با تجربه دیکتاتوری مخوف صدام حسین باشد. اما روی دیگر سکه که در عمق کینه خبرنگار به بوش نهفته است، همانی نا امنی حاکم بر عراق است. کشوری که هر هفته شاهد یک بمب گذاری و کشتار ده ها نفر شهروند بی گناه می باشد که حتی تصور آن هم برای لحظه ای دشوار است. هر لحظه زندگی در عراق با ترس و دلهره یک انفجار و کشتار می گذرد. تصور کنید وقتی یکی از اعضای خانواده از خانه خارج می شود مطمئن نیستند که آیا دوباره او را خواهند دید؟ البته عراقی ها حتما خود را با این شرایط وفق داده اند؛ مانند لبنانی های زمان جنگ های داخلی. حتما برای عراق هم این التهاب و ترس جزو روزمرگی زندگی شده ولی هنوز زمان آن فرا نرسیده که آثار آن مشخص شود. آثار آن وقتی آشکار می شود که این شرایط پایان یابد و عراقی ها به گذشته بازگردند و مرور کنند که چه باخته اند و در کجا قرار دارند و آنگاه است که انگار روی زخمهای کهنه شان نمک می ریزند و آن روز به قطع خواهند گفت: «بهار دیگری آمده است آری، اما برای آن زمستان ها که گذشت، نامی نیست».
این حرف درستی است که عراقی ها اگر چه در زمان صدام آزادی نداشتند و سایه دیکتاتور تمام زندگیشان را فرا گرفته بود ولی امنیت داشتند. امنیت سیاسی نبود ولی امنیت اجتماعی بود. همچنین این که آزادی بدون پرداخت هزینه میسر نیت نیز حرف درستی است ولی درد دل مردم عراق این است که با میل و رقبت و آگاهی خود این پرداخت این هزینه را تقبل نکردند، این هزینه ایست که توسط بوش و هامیانش بر مردم عراق تحمیل شده است و پرتاب آن کفش نیز نشان از بغضی دارد که در دل مردم عراق و گلوی آن خبرنگار عراقی، از تحمیل آن هزینه ناخواسته، جمع شده است.