دو تا مطلب کوتاه

به دو نکته کوتاه در این هفته برخورد کردم:

۱- سایت الجزیره اسناد زیادی را در رابطه با مسائل فلسطین و اسراییل منتشر کرده است. این اسناد در مجموع نشان از همکاری دولت خودگردان با نیروهای اسراییلی و سازمانهای امنیتی آمریکا و بریتانیا برای حذف حماس دارد. این اسناد تماما به ضرر دولت خودگردان محمود عباس است و موضع آنها در مذاکرات صلح پیش روی را بسیار تضعیف می کند.
  • واکنش عباس به انتشار این اسناد چیزی شبیه واکنش جمهوری اسلامی به اسناد ویکی لیکس بود. عباس گفت تمامی این مذاکرات و صحبتها با آگاهی برادران مسلمان ما (اشاره به کشورهای عربی منطقه) انجام شده است و ....
  • تحلیلگران معتقدند این مدارک با هدف تضعیف موضع دولت موقت (موقعیت داخلی و خارجی آن) و ابتر کردن مذاکرات صلح منتشر شده است.
  • این هفته با معرفی یکی از دوستان فیلم کارلوس را نگاه کردم که در آنجا نیز کارلوس و نیروهای تحت رهبریش به عنوان شاخه نظامی گروهای انقلابی عرب فعالیت می کنند. قسمتی از فیلم مربوط به ماجرای سخنرانی یاسر عرفات در سازمان ملل است (سال ۱۹۷۴). گروههای مخالف عرفات با طراحی عملیاتهای تروریستی از قبیل پرتاب موشک به هواپیمای عرفات سعی داشتند که موضع یاسر عرفات را در مذاکرات صلح تضعیف کنند.
  • مقایسه کردم که بعد از ۳۷ سال چقدر روشهای تخریب متفاوت است و با نگاهی دقیق ماهیت قدرت امروز را بهتر میشه درک کرد. سالهاست که فقط شنیده ایم که قدرت در دنیای امروز دانش است و ... برای من این بهترین مقایسه بود که منجر به تایید گزاره دانش و قدرت می شود.
۲- یک سوال چند روزه که ذهنم را به خود مشغول کرده است. وقتی فیلمها و عکسهای منتشر شده از تظاهرات مردم مصر و تونس را با تظاهرات جنبش سبز در ایران مقایسه کردم یک نکته مبهمی برام وجود داشت. چرا در فیلم ها و ویدیوهای منتشر شده از مصر و تونس مردم چهره های خود را نمی پوشانند ولی بسیاری در تظاهراتهای ایران چهره خود را می پوشانند. به نظرم، تظاهرات کنندگان جنبش سبز به نوعی برتری و قدرت سیستم امنیتی را با ابن عمل پذیرفته اند. البته این فقط یک حس است ولی دنبال جواب این سوال خواهم گشت.